Pisanie prac zaliczeniowych – pomoc w pisaniu prac, poradnik.

Spis treści

Praca zaliczeniowa a praca dyplomowa – podobieństwa i różnice

Struktura pracy zaliczeniowej. Jak jest zbudowana praca zaliczeniowa?

Pisanie prac zaliczeniowych – wstęp. Jak zacząć pracę zaliczeniową?

Pisanie prac zaliczeniowych – metody badawcze. Dlaczego wykorzystanie odpowiednich metod jest ważne?

Rozwinięcie pracy zaliczeniowej – jak napisać?

Pisanie prac zaliczeniowych – zakończenie. Po co pisać zakończenie w pracy zaliczeniowej?

Praca zaliczeniowa a praca dyplomowa – podobieństwa i różnice

Pisanie prac zaliczeniowych ma na celu przygotowanie studentów do późniejszego napisania pracy dyplomowej (licencjackiej, inżynierskiej lub magisterskiej). Występuje zatem wiele podobieństw między nimi. Praca zaliczeniowa pod względem formy i kompozycji nie powinna znacząco różnic się od tego, jak wygląda praca dyplomowa – licencjacka, magisterska. Ze względów wizerunkowych student powinien zadbać o to, by estetyczna strona pracy, którą będzie zdawał, była jak najbardziej dopracowana. W związku z tym konieczna strona tytułowa, która będzie świadczyć o tym, że osoba pisząca daną pracę włożyła w proces zaliczenie przedmiotu wysiłek i odznaczała się przy tym starannością. By zrozumieć wagę strony tytułowej, należy pamiętać, że także na gruncie komunikacji pisemnej obowiązuje fenomen pierwszego wrażenia. Jeśli więc wykładowca poczuje się uszanowany dopracowaną stroną tytułową, będzie prawdopodobnie z większą życzliwością postrzegać to, co w treści pracy zostało zawarte. W praktyce może to sprawić, że praca:

zostanie wysoko oceniona,
nie zostanie oddana do poprawy,
nie będzie skłaniać wykładowcy do zadawania dodatkowych pytań.

Innymi słowy, tytułowa strona pracy może sprawić, że procedura zaliczeniowa będzie przebiegać prościej.

Podobnie jak praca dyplomowa, praca zaliczeniowa powinna zawierać przypisy i bibliografię. Jest to bardzo ważne, gdyż świadczy o profesjonalnym podejściu do zadania i eliminuje ryzyko bezpodstawnego oskarżenia o plagiat. Prace bez przypisów i bibliografii najczęściej w ogóle nie uzyskują zaliczenia, z tego względu zatem należy o nich koniecznie pamiętać.

Przyjmuje się, że pisanie prac zaliczeniowych ma stanowić przygotowanie do późniejszego napisania pracy dyplomowej, a zatem powinny one spełniać podobne wymagania edytorsko-formalne.

Czym różni się praca zaliczeniowa od dyplomowej? Prace zaliczeniowe są dużo mniej obszerne i liczą zwykle od kilku do kilkunastu stron.

Struktura pracy zaliczeniowej. Jak jest zbudowana praca zaliczeniowa?

Strona tytułowa pracy zaliczeniowej powinna składać się z następujących elementów:

nazwy uczelni,
nazwy wydziału,
nazwy kierunku,
danych wykładowcy,
danych studenta,
tematu pracy zaliczeniowej.

Wszystkie te dane świadczyć mogą o trosce zdającego o komfort osoby, która przystąpi do sprawdzania pracy. Trzeba mieć na względzie to, że wykładowca jest osobą, która prowadzić może wiele kursów na danej uczelni, a nawet realizować zajęcia w ramach międzywydziałowej oferty edukacyjnej. Natłok obowiązków, prowadzonych grup itd. może spowodować, że wykładowca będzie mieć problem ze zidentyfikowaniem studenta, rozpoznaniem grupy, roku, kierunku itd. Dbałość o to, by pod tymi pragmatycznymi względami student zdający pracę nie sprawiał kłopotu, będzie wyrazem szacunku dla wykładowcy, którego dzięki temu będzie można życzliwie usposobić do autora i samej pracy.

Nazwa uczelni powinna być umieszczona u góry, na środku. Wielkim błędem, a nawet gafą byłoby takie redagowanie tekstu, że nazwa ta znalazłaby się na marginesie – tego należałoby bezwzględnie unikać. Po lewej stronie należałoby zamieścić nazwę wydziału i kierunku, najlepiej zaraz pod nazwą uniwersytetu, akademii, politechniki. Pisanie pracy zaliczeniowej, a zwłaszcza jej tytułowej strony, wymaga dyplomatycznego wyczucia, dlatego nazwisko wykładowcy zamieszcza się na środku strony, po to, by okazać mu symbolicznie szacunek. Pozostałe informacje powinny również być wyjustowane i znaleźć się poniżej.

Pisanie prac zaliczeniowych może wiązać się również ze stworzeniem spisu treści (szczególnie w przypadku prac bardziej obszernych). Co do zasadności tego elementu zdania są podzielone. Nie brakuje znawców tematu, także samych wykładowców, skłaniających się ku twierdzeniu, że spis ten powinien obligatoryjnie znaleźć się w każdej pracy. Wymagany przez wielu wykładowców spis treści ma służyć temu, by sprawdzić następujące umiejętności studenta:

planowanie pracy,
budowanie wywodu,
dyscyplina w realizacji planu.

Wszystkie te umiejętności świadczą o dojrzałości naukowej i badawczej, a student,
w trakcie późniejszego pisania pracy dyplomowej, musi tego typu zdolności bezwzględnie nabyć. Nie brakuje jednak specjalistów, którzy uważają, że spis treści jest wymagany tylko
w następujących wypadkach:

znaczna objętość pracy zaliczeniowej,
skomplikowany temat pracy zaliczeniowej,
wiele metod pracy naukowej wykorzystanych w pracy zaliczeniowej.

W tych wypadkach bezwzględnie wskazane jest ujęcie spis treści w strukturze tekstu, jednak należałoby przede wszystkim mieć na względzie to, że o budowie pracy decyduje ostatecznie wykładowca. Dobrą praktyką jest zatem zapoznanie się z wymogami zaliczenia przedmiotu podczas:

pierwszych zajęć organizacyjnych,
konsultacji.

Pytania kierowane do wykładowcy będą postrzegane jako przejaw zainteresowania studenta, jego dyscypliny i powagi. To z kolei stanowi znaczną i potrzebną dla osoby zaliczającej korzyść wizerunkową.

Oprócz tego praca zaliczeniowa powinna składać się zawsze z kilku absolutnie podstawowych elementów kompozycyjnych, takich jak:

wstęp,
rozwinięcie,
zakończenie.

Wszystkie te elementy będą omówione w dalszych częściach artykułu.

Pisanie prac zaliczeniowych – wstęp. Jak zacząć pracę zaliczeniową?

Pisanie prac zaliczeniowych, nawet liczących zaledwie kilka stron wymaga zawarcia wstępu. Wstęp stanowi punkt wyjścia do zasadniczego wywodu. Przez wielu studentów składających prace zaliczeniowe jest on lekceważony w tym sensie, że stanowi przysłowiowe „lanie wody”, a nadto może być rażąco krótki. Obszerność wstępu należy dostosować do objętości pracy. Z punktu widzenia wykładowcy, który ma w swoim dorobku zawodowym i naukowych wiele poważnych publikacji, zbyt krótki wstęp stanowi błąd. Źle napisany wstęp może skutkować tym, że wykładowca zrazi się i będzie analizował dalsze ustępy tekstu, kierując się swego rodzaju uprzedzeniem (zasada pierwszego wrażenia). W praktyce oznacza to, że będzie on szukał w pracy zaliczeniowej raczej mankamentów, nie pozytywnych stron, które windowałyby z kolei ocenę.

Dobrze napisany wstęp powinien spełniać następujące funkcje:

uzasadnienie wyboru tematu,
wprowadzenie w stan badań,
przedstawienie logiki tekstu,
przedstawienie zastosowanych metod,
wskazanie celu pracy.

Wiele informacji dodatkowych można znaleźć również na stronie swojej uczelni. Większość publikuje poradniki pisania prac dyplomowych, w których można znaleźć informacje o tym, jak zrobić przypisy, bibliografię, opisać elementy graficzne itp. są to informacje przydatne zarówno przy pisaniu prac zaliczeniowych, ja również przydadzą się przy pisaniu licencjatu lub pracy magisterskiej.

Należy pamiętać o tym, że gruntowna analiza tego, co na dany temat, będący zarazem tematem pracy zaliczeniowej, zostało napisane w poważnych publikacjach, to nie tylko pierwszy obowiązek studenta przystępującego do pisania pracy zaliczeniowej. To także niepowtarzalna okazja do tego, by zaprezentować to, na ile rozległą wiedzę ma osoba, która zalicza dany przedmiot. Student nie powinien marnować takiej szansy, by zrobić na wykładowcy dobre wrażenie. Poza tym należałoby mieć na względzie, że jedyną osobą, która naprawdę w całości zna sens, logikę i porządek pracy zaliczeniowej, jest student, który w punkcie wyjścia ją zaplanował. Wykładowca, który czyta gotowy tekst, często może mieć problemy ze zrozumieniem tego, w jakim kierunku zmierza wywód autora pracy, co w skali kilkunastu już stron może być irytujące, a konsekwencja takiego stanu rzeczy będzie:

zaniżona ocena,
oddanie pracy do poprawy,
nieuzyskanie zaliczenia,
prośba o wyjaśnienia, choćby w ramach konsultacji.

By uniknąć tego typu sytuacji, nierzadko stresogennych dla osoby zaliczającej dany przedmiot, warto zadbać o to, by we wstępie pracy zaliczeniowej dokładnie przedstawić:

temat pracy zaliczeniowej,
cel,
układ treści,
dobór argumentów.

Wszystko to uczyni przejrzystym proces komunikacyjny, jaki poprzez oddanie do oceny pracy zaliczeniowej odbywa się pomiędzy studentem a wykładowcą.

Właśnie dlatego student powinien zadbać także o to, by we wstępie wyjaśnić, jak po sobie będą następowały kolejne treści, kolejne partie tekstu. Warto we wstępie pracy zaliczeniowej wskazać zresztą nie tylko układ treści, ale jak z jednego zagadnienia będzie wynikać kolejne. Pozwoli to oceniającemu uznać pracę za:

rzeczową,
spójną,
przejrzystą,
logiczną,
zorientowaną na osiągnięcie celu.

Wszystko to będzie miało wpływ na zaliczenie przedmiotu i ocenę, jaką student ostatecznie uzyska.

Nie mniej istotne jest to, by we wstępie określić wagę samego tematu. Chodzi o to, by we wstępie pracy zaliczeniowej wyjaśnić, dlaczego temat jest ważny dla społeczeństwa, co wnosi do stanu bieżącej wiedzy w danej kwestii. Wszystko to ma duże znaczenie zwłaszcza
w takiej sytuacji, gdy student przystępuje do pisania pracy zaliczeniowej niejako na własny rachunek i na własne ryzyko – jeśli wykładowca nie doprecyzował tematu, nie przydzielił konkretnych zagadnień poszczególnym studentom, należy bezwzględnie uzasadnić wybór tematu. Zlekceważenie tej rady może skutkować tym, że student po napisaniu nierzadko rozległego tekstu będzie musiał jeszcze raz podjąć trud zaliczenia, ponieważ praca w punkcie wyjścia zostanie odrzucona przez wykładowcę z uwagi na następujące mankamenty:

banalny temat,
niezgodność z programem,
niezgodność z sylabusem,
niezgodność z oczekiwaniami.

W tej ostatniej kwestii należałoby zauważyć, że zdarzają się takie właśnie sytuacje, że wykładowca prowadzący zajęcia w ramach konkretnego przedmiotu wspominał o tym, czego oczekuje w zakresie tematyki lub problematyki pracy zaliczeniowej, jaka ma być przedłożona do oceny. Jeśli danego studenta w tym momencie nie było, a komunikacja w grupie studentów nie przebiega najlepiej, może to skutkować poważnymi niekiedy problemami w zakresie zaliczenia.

Pisanie prac zaliczeniowych – metody badawcze. Dlaczego wykorzystanie odpowiednich metod jest ważne?

Pisanie prac zaliczeniowych wymaga zastosowania odpowiednich metod pracy naukowej. Metoda stanowi podstawę naukowego rozumowania. O ile na studiach licencjackich poprawne posługiwanie się metodą nie jest jeszcze bezwzględnie wymagane, o tyle na poziomie magisterskim wykładowcy oczekują od studenta takiej właśnie dojrzałości także w pracach, jakie zdaje on do zaliczenia. Metoda pozwala przeprowadzić wywód w sposób:

uporządkowany,
logiczny,
przekonywający.

Bez metody student naraża się na wiele uwag, jakie w odniesieniu do jego pracy będzie formułował wykładowca. Może on wówczas zwrócić uwagę na następujące defekty tekstu:

odtwórczy charakter,
przewaga subiektywnych odczuć,
brak argumentacji,
nietreściwy charakter tekstu.

Warto zwrócić uwagę na to, jakie mogą być kryteria oceny. Zwykle wykładowca podaje je zadając pracę na zaliczenie. Często jest to wskazanie konkretnej metody pracy naukowej. Należy się zatem zastosować do podanych kryteriów. Niezastosowanie się do tej zasady może zaniżyć ocenę. Warto zatem zastanowić się nad tym, czy specyfika tematu i cele, jakie w pracy zaliczeniowej stawia sobie student, nie wymaga zastosowania jakiejś szczególnie odpowiedniej metody. W najbardziej ogólnym ujęciu wyróżnia się:

metody jakościowe
metody ilościowe.

Wybór jednej z nich, w odniesieniu do problematyki podjętej w danej pracy, może stanowić jedno z kryteriów oceny. Warto zatem w toku budowania swojego wywodu wplatać takie treści jak:

wybór metody,
specyfika metody,
cel posłużenia się daną metodą,
skuteczność metody w rozwiązaniu problemu badawczego.

Wszystkie tego typu uwagi będą podnosić jakość pracy zaliczeniowej. Nie chodzi tu o całe akapity na temat metody, ale pojedyncze wzmianki w różnych fragmentach tekstu – nada to całej pracy poważny ton, a wykładowcy będą umieli to docenić. Tym bardziej, że większość studentów wciąż – niepotrzebnie – unika własnych spostrzeżeń na temat tego, czy metoda przyczyniła się do pogłębienia wiedzy na dany temat. Ważne w przy tym, by nie obawiać się także wypowiedzi negatywnych – jeśli w trakcie pisania pracy zaliczeniowej metoda nie zapewniła tego, że cel naukowy został osiągnięty, należy o tym bezwzględnie napisać. Nie będzie to stanowiło bynajmniej wady pracy. Trzeba pamiętać o tym, że krytyczne wnioski na temat skuteczności jakiejś metody w konkretnym obszarze badań także mają wartość
– stanowią informacje dla innych czytelników, wykładowców, badaczy, jakimi środkami się nie posługiwać, by rozwikłać jakiś teoretyczny, poznawczy problem.

Rozwinięcie pracy zaliczeniowej - jak napisać?

Pisanie prac zaliczeniowych, podobnie jak w ich obszerniejszych dyplomowych odpowiednikach, wymaga rozwinięcia tematu. Rozwinięcie pracy zaliczeniowej ocenia się zwykle pod kątem:

zgodności z tematem,
rzeczowości,
doboru metody,
przejrzystości,
spójności,
argumentacji,
realizacji celów,
poprawności językowej,
poprawności formalnej.

Zgodność z tematem jest podstawowym kryterium oceny. Najczęściej wykładowca już we wstępie spodziewa się deklaracji, co będzie zasadniczym przedmiotem pracy, a więc chodziłoby tutaj o:

problem badawczy,
wątki.

Rozwinięcie powinno zatem być spójne ze wstępem. Wszystko to składa się na podstawową dyscyplinę budowania wywodu, jaką musi wykazywać się student podczas redagowania pracy zaliczeniowej. Po przeanalizowaniu wstępu wykładowca przez pierwsze akapity, jakie czyta i analizuje, spodziewa się potwierdzenia tego, co we wstępie było zapowiadane – zaleca się zatem studentom ubiegającym się o zaliczenie, by zwłaszcza w pierwszych akapitach szczególnie dbać o zgodność z tematem.

Rozwinięcie tematu powinno być rzeczowe. Rzeczowość to pojęcie bardzo ogólne, nie zawsze właściwie rozumiane. By zrozumieć istotę tego kryterium, trzeba przede wszystkim zwrócić uwagę na to, że w toku pisania pracy zaliczeniowej student może popełnić rozliczne błędy, takie jak:

odejście od głównego wątku,
nagromadzenie wątków pobocznych,
zbyt osobiste refleksje,
nadmiar teorii,
mało empiryczny charakter wywodu,
brak przykładów,
subiektywne oceny,
brak materiału faktograficznego.

Wszystko to może zaniżać wartość pracy zaliczeniowej i przyczyniać się do niskiej oceny, jaką student otrzyma. Sprawia to, że każdy student ubiegający się o zaliczenie konkretnego przedmiotu, powinien zadbać o rzeczowy charakter pracy. W praktyce oznacza to, że tekst, jaki student przygotowuje z myślą o zaliczeniu, powinien być wolny od tak zwanych dygresji, czyli pobocznych wątków, albo wywodów zupełnie niepowiązanych z:

przedmiotem pracy,
problemami badawczymi,
hipotezami badawczymi,
celami.

Trzeba tutaj zwłaszcza unikać subiektywnie nacechowanych wywodów, osobistych przemyśleń – mogą być one potrzebne (szczególnie, jeśli praca zaliczeniowa ma formę eseju naukowego), ale bezwzględnie należałoby pozwalać sobie na takie fragmenty pod koniec pracy zaliczeniowej. W środku wywodu może to spowodować, że wykładowca będzie postrzegał takie zabiegi pisarskie jako próbę sztucznego tworzenia dodatkowych stron – zwłaszcza wtedy, gdy wykładowca wyznacza limit tych stron, należałoby unikać tego, co może być odebrane jako sztuczne „produkowanie tekstu” pracy zaliczeniowej.

Nadto należałoby mieć na uwadze to, że o ile wykładowca nie wskazał wyraźnie, że praca zaliczeniowa ma mieć charakter teoretyczny, rozwinięciem nie powinno bazować się na samej teorii, gdyż w takim wypadku praca będzie odebrana jako:

mało treściwa
niepraktyczna,
odtwórcza.

Pisanie prac zaliczeniowych bardzo często ma na celu nawiązanie do jakichś zagadnień omawianych podczas wykładów lub ćwiczeń, co wiąże się z tym, że należy omówić lub rozwiązać określone zadanie praktyczne (np. studium przypadku, kazus itp.) w takiej sytuacji praca o bardzo teoretycznym charakterze będzie postrzegana jako próba zapełnienia limitu objętościowego abstrakcyjnymi wywodami, na które składać się będą:

cytaty,
parafrazy tekstu,
tabele,
wykresy,
zdjęcia.

Zwłaszcza jeśli są to elementy zaczerpnięte z książek i artykułów naukowych, a polecenie wykładowcy dotyczyło opisania zagadnień praktycznych, należałoby unikać takiego ryzyka w ramach zaliczenia przedmiotu. Jeśli uwagi teoretyczne są wykorzystywane w rozwinięciu pracy zaliczeniowej, należy zadbać o to, by teoria została zweryfikowana przez praktyczne wywody, na które składać się będą:

analizy konkretnego przypadku,
obliczenia,
inne elementy wskazane jako ważne kryteria uzyskania zaliczenia.

Innymi słowy, w rozwinięciu teoria ma być przywoływana po to, by pomóc zrozumieć konkretne fakty, bardzo ściśle związane z przedmiotem badań pracy zaliczeniowej. Oczywiście nie znaczy to, że teoria i praktyczne badania powinny być zachowane w proporcji „pół na pół” – w tym względzie należy zastosować się do wymagań wykładowcy. Może się zdarzyć, że teorii powinno być wyraźnie mniej od praktycznych analiz, ale też występują prace całkowicie teoretyczne. Wszystko zależy od zasad uzyskania zaliczenia. Zawsze jednak, o ile to możliwe, dobrze jest zilustrować teorię konkretnymi przykładami, takimi jak:

dokumentacja pracy jakiejś instytucji,
raporty finansowe publikowane przez banki,
wynik badań ankietowych,
wyniki sondażu itp.

Brak takich elementów może być odebrany jako wada tekstu. Nie należy zatem przesadzać z teorią, nawet jeśli będzie ona świadectwem rozległej, głębokiej wiedzy, jaką student posiadł w toku nauki. Trzeba pamiętać, że wiedza, o której mowa, musi być operacyjna, w tym sensie, że będzie można ja wykorzystać w praktyce, w odniesieniu do problemów społecznych, gospodarczych itd. Obecnie uczelnie realizują taką politykę, by nauka była spragmatyzowana, czyli służyła konkretnym celom, takim jak aktywizacja zawodowa studentów, by ci po ukończeniu studiów stali się atrakcyjnymi kandydatami do pracy. W związku z tym należałoby – zwłaszcza dziś – wystrzegać się nadmiernego teoretyzowania, dotyczy to zwłaszcza studentów takich kierunków jak:

zarządzanie,
ekonomia,
bankowość,
administracja,
socjologia,
politologia,
finanse,
bezpieczeństwo,
medycyna
kierunki inżynieryjno-techniczne.

Warto zauważyć i to, że obecnie bardzo wielu wykładowców wprowadza na uczelniach praktyczne formy zaliczenia przedmiotu, a co za tym idzie – formy prac zaliczeniowych, które mają charakter:

aplikacji,
symulacji,
eksperymentu,
badania terenowego itp.

Zwłaszcza w takich przypadkach teoria powinna stanowić zaledwie wprowadzenie do pracy. Jeśli zaliczeniem jest zatem praca o bardzo praktycznym charakterze, należałoby pamiętać, że nie stan wiedzy, ale umiejętność jej praktycznego wykorzystania będzie kluczem do zdobycia pozytywnej oceny.

Kryterium zaliczenia danej pracy jest wreszcie to, by spełniła ona cele, jakie student stawia sobie we wstępie. W tym sensie należałoby pamiętać, że rozwinięcie łączy wstęp, w którym student zapowiada, co zamierza osiągnąć, z zakończeniem, w którym należy zdać sprawę z tego, czy cele zostały faktycznie osiągnięte. Ważne, by poprzez całe rozwinięcie koniecznie zmierzać do osiągnięcia celu, a wszystkie spostrzeżenia i wnioski powinny być poparte materiałami empirycznymi, takimi jak:

wykresy,
analizy,
raporty,
zdjęcia.

Wszystko to ma poświadczyć, że istotnie student zrealizował temat, odnotowując przy tym konkretne wyniki. Materiał faktograficzny ma uwierzytelnić wywód i zapewnić wykładowcę, że student faktycznie zrealizował cel pracy i dotarł do konkretnej instytucji, grupy społecznej itd. Jest to ważne zwłaszcza w przypadku nauk ścisłych.

Pisanie prac zaliczeniowych – zakończenie. Po co pisać zakończenie w pracy zaliczeniowej?

Pisanie prac zaliczeniowych wymaga zawsze podsumowania. Zakończenie nie może być banalne i pozbawione treści. Rażącym błędem jest powtarzanie tego, o czym było mowa w zasadniczej części pracy. Obowiązuje zasada, by do ostatniego zdania mieć coś nowego i konkretnego do przekazania. Oczywiście w zakończeniu należy wskazać wnioski płynące z pracy, a także rozstrzygnąć, czy udało się zrealizować cel badawczy, niemniej warto napisać w tej części, w jakim kierunku można jeszcze zgłębiać temat.

Studenci często pytają, jak obszerne powinno być zakończenie. W przypadku prac zaliczeniowych nie ma reguły, którą da się zastosować zawsze. Zakończenie, podobnie zresztą jak wstęp powinno być dostosowane do obszerności pracy. Jeśli praca zaliczeniowa ma liczyć 1-2 strony, wystarczy akapit lub dwa. Natomiast jeśli jest to duży, kilkunastostronicowy tekst, zakończenie może obejmować całą stronę.

---------------------------

Jeśli pisanie prac zaliczeniowych stanowi dla Ciebie problem, zapoznaj się z naszą ofertą pomocy w pisaniu prac. Zapewniamy fachową kadrę z 84 dziedzin – sprawdź ofertę bez zobowiązań

----------------------------

Literatura:
Cempel C., Nowoczesne zagadnienia metodologii i filozofii badań, Poznań 2005

Wisłocki, Zasady pisania artykułów i opracowań naukowych, „Metodologia” 2008, nr 4

Przydatne linki:

Wskazówki do pisania prac dyplomowych. Uniwersytet Śląski w Katowicach, https://us.edu.pl/wydzial/wpia/wp-content/uploads/sites/19/Akty-prawa-wewnetrznego/Wskazowki-do-pisania-prac-dyplomowych.pdf

Kryteria zaliczania prac studentów - Wydział Nauk Medycznych i Nauk o Zdrowiu, https://wnminoz.uniwersytetradom.pl/etapowe-prace-zaliczeniowe-studentow/

Autor tekstu:

Redaktor Paweł

Doktor w naukach humanistycznych i społecznych. Autor publikacji z zakresu metodologii badań naukowych.